Een jaar later.
Sharon Balk
Het is woensdag en de dag start met een blaf van onze pup. Hij wil heel graag snel naar buiten voor een plas. De wereld is prachtig wit. Ik kleed me warm aan en we stappen samen deze donkere ochtend in. De kou trekt langs mijn gezicht en ik duik in mijn kraag. We lopen onze vaste ochtendroute. Ik geniet van de stilte, de lantaarnpalen die een mysterieus beeld schets op het normaal zo drukke fietspad. Er zijn nog geen mensen op straat, ik hoor weinig verkeer, wel het kraken van het sneeuwijs onder mijn schoenen en naast me een blije en enthousiaste hond. Terwijl we naar huis wandelen denk ik vast aan de dag die voor me ligt. Ik geniet nog even extra van de rust om me heen want thuis wacht een huis met twee pubers die nog snel ontbijten alvorens ze digitaal hun lessen van school opstarten en afstemmen met mijn man over hoe we de dag vandaag weer indelen in de gezinschaos inclusief pup, werkvergaderingen en proefwerken wanneer we extra stil moeten zijn.
“Natuurlijk wil ik het liefst starten in ons atelier in de kerk aan de Paulus Borstraat in Amersfoort”
Terwijl we door blijven lopen realiseer ik me iedere dag weer hoe ik geluk ervaar van kleine dingen die ik voorheen niet eens opmerkte. Net zoals mijn hond die iedere dag weer snuffelt aan takken langs diezelfde route en plots gaat zitten om om zich heen te kijken alsof hij daar voor het eerst is. Ook ik ervaar zoveel meer schoonheid om me heen, een geluksgevoel als ik de eekhoorns weer zie die zich dagelijks door de bomen haasten, (ik dacht altijd dat het één eekhoorn was maar het zijn er heel veel!), een vriendelijke glimlach of knikje van een passant, de korte praatjes met andere hondeneigenaren! Deze hele situatie heeft mij veel nieuwe ervaringen laten beleven.
Als de gezinschaos weer ingeregeld is start mijn werkdag. Nee, niet fysiek bij elkaar maar eerst vergaderen met het MT en vervolgens een twee-wekelijks bureauoverleg met al mijn collega’s via Zoom. Natuurlijk wil ik het liefst starten in ons atelier in de kerk aan de Paulus Borstraat in Amersfoort. Het bureauoverleg zouden we voorheen samenvoegen met een gezamenlijke lunch. We zouden ’s middags afscheid nemen van onze stagiaire met taart en cadeaus. Gelach bij de koffiecorner is hoorbaar, de rinkelende telefoon, de gezelligheid van collega’s om me heen. Maar vooral de inspiratie die van de IMacs knalt als je door het atelier loopt. Nu zijn het hoofden op een scherm, ook heel fijn maar toch anders dan de reuring van het atelier.
Door de pandemie werkt natuurlijk iedereen vanuit huis. Door deze afstand is er een andere verbinding ontstaan. Andere gespreksonderwerpen volgen aan de, nu digitale, koffietafel. Er wordt bewust tijd genomen om te vragen hoe het met elkaar gaat, wat je bezig houdt. Door het beeldbellen maak je meer onderdeel uit van ieders thuissituatie. Collega’s die naast het werk ook hun kinderen thuisonderwijs geven, mantelzorg verrichten of zich zorgen maken over dierbaren. Ik voel me op de een of andere manier meer dan ooit verbonden met mijn collega’s.
“Gelach bij de koffiecorner…, gezelligheid van collega’s…, de inspiratie die van de IMacs knalt als je door het atelier loopt.”
Ik ben ongelofelijk trots op alle projecten die ik voorbij zie komen in de overleggen. De digitale teamsamenwerking verloopt ontzettend goed. Er wordt onverminderd hard gewerkt, wellicht wel harder, en de betrokkenheid is zo enorm groot! Ook over de bedrijfsvoering ben ik trots. Er is een flexibele schil gecreëerd die meebeweegt op precies dat wat nodig is. Terugkeren naar de oude situatie zullen we niet meer, want we zijn inmiddels een stap verder. We nemen dat wat goed bevalt over in onze toekomstige situatie. De kerk zal een ontmoetingsplek worden waar je tevens flexibel kunt werken. Ik realiseer me dat ik een enorme bofkont ben dat ik onderdeel uit mag maken van AG NOVA Architecten! Ik heb zin in deze nieuwe dag waar de creativiteit zich niet laat ondersneeuwen door een pandemie!